Nadpotliwość
Nadpotliwość
Pocenie to prawidłowy proces organizmu. Na ciele ludzkim jest ok. 2-3 mln gruczołów potowych, a na 1 cm2 przypada średnio 300 gruczołów. Człowiek wydziela od kilku ml do kilku litrów potu dziennie. Gdyby się nie pocił, organizm uległby przegrzaniu. Funkcje termoregulacyjne gruczołów potowych kontroluje współczulny układ nerwowy, zaopatrując gruczoły przez postsynaptyczne włókna cholinergiczne.
Przyczyny zwiększonej potliwości
1) fizjologiczne:
gorący klimat, duża wilgotność powietrza,
wysiłek fizyczny,
emocje, stres,
spożywanie niektórych przypraw, mocnej kawy, herbaty, czekolady,
otyłość;
2) objawowe:
zaburzenia hormonalne (nadczynność tarczycy, cukrzyca),
choroby neurologiczne (np. zespół Rossa, zespół uszno-skroniowy, neuropatie),
infekcje przebiegające z wysoką gorączką, gruźlica,
menopauza u kobiet i andropauza u mężczyzn,
niektóre nowotwory (np. guz nadnerczy – pheochromocytoma) przebiegające ze zwiększonym uwalnianiem katecholamin,
idiopatyczne (samoistne) – ok. 60%;
Nadmierne pocenie może być zlokalizowane i dotyczy tylko pach, dłoni i stóp lub też może być uogólnione i dotyczy całego ciała.
Z wymienionych powyżej przykładów widać, że na pewne rodzaje pocenia mamy wpływ, ale są stany, których nie da się wyeliminować, wyleczyć. Należy do nich pocenie zlokalizowane, samoistne. Na szczęście medycyna znalazła na to sposób - blokowanie czynności gruczołów potowych przy pomocy toksyny botulinowej i jest to sposób uważany obecnie za przynoszący najlepsze rezultaty, obarczony małym ryzykiem. Za pomocą jednego zabiegu można zlikwidować tę przykrą dolegliwość na kilka miesięcy. Wadą tej metody jest to, że nie leczy ona przyczyny, jedynie usuwa objawy, lecz dopóki nie dysponujemy inną metodą, ta wydaje się obecnie najlepsza.
Problemy związane z nadpotliwością
Mimo iż pocenie jest prawidłowym procesem organizmu, nadmierne pocenie jest już niezmiernie kłopotliwe. Z problemem tym wiąże się poczucie wstydu, zażenowania, co prowadzi w efekcie do ograniczeń w kontaktach z innymi ludźmi, a bywa i tak, że uniemożliwia wykonywanie pewnych zawodów (np. w laboratorium przy pracy z odczynnikami chemicznymi). Osoby cierpiące na nadpotliwość wiedzą jak dolegliwość ta jest uciążliwa w codziennym życiu, zwłaszcza, że często towarzyszy jej nieprzyjemny zapach, powstający w wyniku rozkładu potu przez bakterie. Umycie skóry i użycie dezodorantu tylko na chwilę usuwa problem.
Rozpoznanie nadpotliwości
Z reguły do postawienia diagnozy wystarczy zebranie dokładnego wywiadu przez lekarza. Wywiad pomaga w określeniu rozmiaru problemu, jak również ustala przeciwwskazania do leczenia.
Istnieje kilka metod pomiarów nadmiernego wydzielania potu (m.in. grawimetryczna, hydrometryczna, kolorymetryczna), jednak w praktyce najczęściej wykonuje się tzw. test Minora, czyli próbę jodowo-skrobiową. W próbie tej miejsca o ograniczonej, nadmiernej potliwości posmarowane jodyną i zasypane skrobią (mąka kartoflana) zabarwiają się na ciemniejszy kolor, potwierdzając rozpoznanie. Próba jest całkowicie niebolesna, ale czasem wywiad i krótka obserwacja pacjenta wystarczają do przystąpienia do zabiegu z pominięciem jej.
Leczenie nadpotliwości
1) zalecenia ogólne:
higiena, kąpiele ziołowe dłoni i stóp (kora dębu, mięta, liście orzecha włoskiego, szałwia, rumianek, kora brzozy) – 2 razy w tygodniu moczyć przez ok. 30 min.,
noszenie ubrań z włókien naturalnych, o luźnym fasonie,
częsta zmiana ubrań/obuwia,
unikanie kawy, alkoholu i ostrych przypraw,
redukcja stresu, napięcia i lęku,
częste wietrzenie miejsca pracy;
2) antyperspiranty zawierające chlorek aluminium - czasowo zamykają przewody potowe. Stosuje się je na noc, początkowo codziennie, następnie aplikacje zmniejsza się do 1 na 2-3 tygodnie. Skutecznośc wynosi do 90%, niestety z czasem mogą powodować podrażnienia skóry.
3) jontoforeza - zabieg rozrywania kanałów jonowych w gruczołach potowych z użyciem prądu. Są 2 rodzaje jontoforezy: wodna i z dodatkiem środków cholinergicznych
4) leczenie ogólne:
leki uspokajające, leki antycholinergiczne (np. Bellergot),
napary z ziół np. herbatka z szałwi, krople ziołowe,
leki homeopatyczne;
5) leczenie miejscowe niechirurgiczne - wstrzykiwanie śródskórne toksyny botulinowej (Botox, Azzalure).
6) leczenie chirurgiczne:
- operacyjne usunięcie wszystkich gruczołów potowych pod pachami, czasem również z wycięciem skóry tej okolicy. Zawsze usuwa się tłuszczową tkankę podskórną w okolicy pachy. Pomyślny rezultat zabiegu sięga 90%, ale wiąże się z powstaniem blizn mogących prowadzić do ograniczenia zakresu ruchu ramion. Dla niektórych osób dyskomfort przynosi utrata skóry owłosionej w tej okolicy,
- sympatectomia: operacja usunięcia zwoju nerwowego - obecnie sporadycznie wykonywana,
- liposukcja w okolicy pach: przy pomocy cienkich kaniul odsysa się w sposób typowy tkankę tłuszczową. Skóra pozbawiona podłoża tłuszczowego zostaje przyszyta specjalnym szwem. Jeśli w czasie liposukcji pozostały nie usunięte gruczoły potowe, to powstanie blizny pozbawi je możliwości wydzielania. Owłosienie pod pachą pozostaje nienaruszone;